Szkoła średnia w Żorach wywodzi się z niemieckiej szkoły męskiej Städtische höhere Knabenschulle, a została założona dnia 5 lutego 1912 roku pismem Regencji Opolskiej. Otwarcie szkoły nastąpiło 16 kwietnia 1912 roku przez burmistrza Reiche, a celem jej było przyspieszenie akcji germanizacyjnej na tym terenie. Jednakże już w najbliższych latach okazało się, że szkoła stała się ważnym ośrodkiem życia kulturalnego Polaków.

W 1922 roku, po przyłączeniu części Górnego Śląska do Polski, także szkoła średnia w Żorach przeszła pod zarząd polskich władz oświatowych i otrzymała stopień progimnazjum, czyli sześcioletniego gimnazjum. Językiem wykładów był język polski, ale z powodu braku polskich nauczycieli naukę w języku polskim ograniczano tylko do klasy pierwszej. W miarę wzrostu polskiej kadry pedagogicznej szkoła uległa dalszej polonizacji. Brakowało stałych nauczycieli, a ponadto rozeszły się pogłoski o likwidacji szkoły. W celu utrzymania zakładu przemieniono w 1927 roku progimnazjum na Miejskie Gimnazjum Męskie im. Karola Miarki - bojownika o polskość na ziemiach śląskich.

W późniejszych latach zaczęto łączyć gimnazja i licea we wspólne organizmy szkolne oraz znoszono przeszkody w przechodzeniu uczniów ze stopnia gimnazjalnego do licealnego. Warunki lokalowe w pierwszych latach istnienia żorskiego progimnazjum były bardzo trudne, nieraz wręcz katastrofalne.

Aktualnie w miejscu Wikarówki znajduje się Szkoła Podstawowa Nr 2. Naukę ćwiczeń cielesnych prowadzono w Sokolni, znajdującej się przy ul. Rybnickiej. Główny budynek (Wikarówka) posiadał centrale ogrzewanie i oświetlenie elektryczne. Zarazem był  jednak bardzo ciasny i brakowało wentylacji, szatni oraz pomieszczeń na rowery uczniów dojeżdżających.